نگاهی به سایت‌های اجاره روزانه اقامتگاه‌ها می‌گوید، گردشگرانی که قصد مهمانی رفتن به یک اقامتگاه بومی در ایام نوروز را دارند، باید حداقل ۳۰ هزار تومان و حداکثر ۷۰۰ هزار تومان برای هر نفر هزینه کنند.
نگاهی به سایت‌های اجاره روزانه اقامتگاه‌ها می‌گوید، گردشگرانی که قصد مهمانی رفتن به یک اقامتگاه بومی در ایام نوروز را دارند، باید حداقل ۳۰ هزار تومان و حداکثر ۷۰۰ هزار تومان برای هر نفر هزینه کنند.
قرار بود اقامت‌های بومی شکل بگیرند تا مردم چند روزی را با هزینه‌ای بسیار کم، مهمان روستاییان باشند. از زندگی شلوغ شهری فاصله بگیرند و به دامان طبیعت و تاریخ برگردند. اما چیزی که حاصل شد، پدید آمدن اقامتگاه‌های مجلل، با امکانات شهری، به دور از فرهنگ محلی و البته با قیمت‌های سر به فلک کشیده بود.
اقامتگاه‌های بومگردی با این هدف شکل گرفتند تا گردشگران بتوانند با پرداخت مبلغی ناچیز، مهمان مردمان بومی آن منطقه شوند، با آنها، زندگی کنند، سبک و سیاق زندگی روستاییان را بشناسند و با فرهنگ آنها آشنا شوند. مهمان‌ها با اقامت در این محیط‌ها، زمینه توسعه گردشگری محلی و افزایش کیفیت زندگی جامعه میزبان را با کمترین هزینه و البته با حفظ فرهنگ، سنت و محیط طبیعی و بومی آن منطقه فراهم می‌کنند.
طبق این تعریف، مکان‌هایی که برای اقامت مهمان‌ها آماده می‌شود، باید با فرهنگ و تاریخ آن منطقه سازگار باشند و از تشریفات و تجملات شهری دور. اما در واقعیت چه شد؟ هرچند بسیاری از بوم‌گردی‌ها همچنان روند اصلی را در پیش گرفته‌اند و به شیوه‌ای کاملا محلی و روستایی با حفظ همان فرهنگ‌ها فعالیت می‌کنند اما بسیاری از اقامتگاه‌ها هستند که این نوع سبک زندگی را تبدیل به یک سبک زندگی متفاوت و لاکچری کرده‌اند و در ازایش هزینه‌ای برابر با هتل‌ها می‌گیرند.
تجربه زندگی با بومیان
برخی از اقامتگاه‌های بومگردی در محیطی اشتراکی با میزبان بومی آماده پذیرایی از مهمان‌ها هستند. مکان‌هایی که با اقامت در آن، زندگی با بومی‌های آن منطقه را تجربه می‌کنید و با سبک زندگی آنها آشنا می‌شوید. از غذاهای آنها می‌خورید و حتی در تهیه و پخت آن شریک هستید. با امکانات آنها زندگی می‌کنید و از شکل شمایل زندگی شهری خود فاصله می‌گیرید. شما می‌توانید با پرداخت حداقل ۳۰ هزار تومان و حداکثر ۵۰ هزار تومان برای هر نفر، یک شب زندگی در میان روستاییان را تجربه کنید. در این مکان‌ها، خبری از تلویزیون، یخچال، سرویس بهداشتی و حمام مجزا، تخت خواب و اینترنت نیست.
اقامتگاهی غیر بومی
این اقامتگاه‌ها نسبت به دسته اول، از امکانات بیشتری برخوردار هستند. اغلب اتاقی دارای تخت خواب، دارای امکانات و با سرویس بهداشتی و حمام مجزا در محیطی بازسازی شده دارند. این اقامتگاه‌ها، صرفا برای گردشگران ساخته یا بازسازی شده‌اند و خبری از زندگی با بومیان منطقه نیست. هزینه هر شب اقامت در این محل‌ها، حداقل ۳۰ هزار تومان و حداکثر ۸۰ هزار تومان برای هر نفر است.
بوم گردی یا هتل گردی؟
دسته سوم اما اقامتگاه‌های بومگردی هستند که از منطقه تنها شکل و شمایل معماری آن را وام گرفته‌اند و هیچ رنگ بویی از صفا و سادگی زندگی روستایی را ندارند. اقامت در این مکان‌ها مانند گذراندن یک شب در یک هتل مجلل با معماری سنتی است. هر چه از یک هتل انتظار دارید در این بوم‌گردی‌ها پیدا می‌شود. از سرویس فرنگی داخل هر اتاق تا سشوار و لوازم بهداشتی داخل حمام. هزینه حدودی هر شب اقامت در این مکان‌ها، حداقل ۷۰ هزار تومان و حداکثر ۷۰۰ هزار تومان برای هر نفر است. اما نکته مهم در خصوص اجاره این اقامتگاه‌ها، تعیین ظرفیت بیش از یک نفر برای هر یک از اتاق‌ها است. در واقع برای اقامتگاهی که مبلغ ۳۰۰ هزار تومان را برای هر یک از اتاق‌ها به ظرفیت ۳ نفر تعیین کرده است، فرقی ندارد که یک نفر در آن ساکن باشند یا ۳ نفر، در نهایت آن اتاق به مبلغ ۳۰۰ هزار تومان به اجاره در آمده است.
با ماندن در این اقامتگاه‌ها نه تنها در زندگی بومیان منطقه، سنت‌ها و فرهنگ‌های آنها سهیم نیستید بلکه، به سبک شهری رفتار می‌کنید و چیزی جز سکونت در یک محیط زیبا و تشریفاتی نصیب‌تان نمی‌شود. صاحبان آنها اغلب سرمایه‌داران شهری هستند که با هدفی صرفا تجاری پا به این مسیر گذاشته‌اند. چیزی که نه تنها با رسالت اقامتگاه‌های بومگردی که همان توسعه پایدار گردشگری بومی است، تضاد دارد، بلکه امکان بهره‌مندی بومیان از فرصت گردشگری پیش آمده برای آنها را سلب می‌کند.